Przejdź do zawartości

Jan Kajus Andrzejewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Kajus Andrzejewski
Jan, Jan Ż, Jan Żelechowski
Ilustracja
major saperów major saperów
Data i miejsce urodzenia

20 stycznia 1913
Villmanstrand, Finlandia

Data i miejsce śmierci

31 sierpnia 1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1939–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

Brygada Dywersji „Broda 53”

Stanowiska

dowódca Brygady Dywersji „Broda 53”

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa,
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie)
Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie: polegli na Bielańskiej

Jan Kajus Andrzejewski ps. „Jan”, „Jan Ż”, „Jan Żelechowski” (ur. 20 stycznia 1913 w Villmanstrand (obecnie Lappeenranta) w Finlandii[1], zm. 31 sierpnia 1944 w Warszawie) – harcmistrz, porucznik saperów Wojska Polskiego, major saperów Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik powstania warszawskiego, dowódca oddziału dyspozycyjnego „Broda 53” Kedywu AK.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od 1922 roku mieszkał w Polsce. Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty i Szkoły Podchorążych Inżynierii. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku, walczył także w obronie Warszawy. Działał w zbrojnym podziemiu od zakończenia wojny obronnej: początkowo w Służbie Zwycięstwu Polski, Związku Odwetu, następnie w oddziale „Osjan” i ostatecznie w Brygadzie Dywersji „Broda 53" Armii Krajowej. Był wykładowcą na tajnej Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola”. Podczas okupacji niemieckiej używał przybranego nazwiska Jan Zawada.

Piątego dnia powstania warszawskiego 1944 uczestniczył w wyzwoleniu obozu „Gęsiówki”. Dnia następnego, 6 sierpnia, poprowadził część batalionu „Zośka” do odzyskania wolskich cmentarzy Kalwińskiego i Ewangelickiego. 11 sierpnia został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, rozkazem Dowódcy AK nr 502 z 11 VIII 1944. Uzasadnienie nadania mu VM brzmiało: „odznaczył się w walkach na terenie Grupy «Północ»”. Nr krzyża: 13170[2]. Odznaczony także trzykrotnie Krzyżem Walecznych[3]. 20 sierpnia mianowano go harcmistrzem.

Poległ 31 sierpnia w walce w rejonie ul. Bielańskiej na Starym Mieście, podczas próby przebicia ze Starówki do Śródmieścia. Miał 31 lat. Wraz z nim zginęli wtedy m.in.: Ewaryst Jakubowski, Józef Hłasko, Czesław Nantel, Stefan Kowalewski, Maria Dziak.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajduje się jego symboliczna mogiła (kwatera 20A-5-13)[4].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Oficer służby stałej saperów Wojska Polskiego:

  • porucznik – 1939;
  • kapitan – 11 listopada 1942;
  • major – 28 sierpnia 1944;
  • podpułkownik – pośmiertnie – wrzesień 1944[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 5. Redaktor naukowy Piotr Rozwadowski. Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 2002. ISBN 83-11-09261-3.
  2. Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 4. Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari – Powstanie Warszawskie. Opracował Andrzej Krzysztof Kunert. Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 1997. ISBN 83-87224-00-6.
  3. Wedle książki „Szare Szeregi Harcerze 1939-1945” tom. 3 str. 7 został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Niektóre źródła podają zaś liczbę trzech KW, m.in.: Powstanie warszawskie: Jan Kajus Andrzejewski.
  4. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  5. Jan Kajus Andrzejewski. [w:] Biograny [on-line]. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2016-12-19]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]